پیشرفت بسکتبال بدون دخالت فدراسیون چگونه ممکن است؟ بخش اول

 به دنیا آمدن در بیمارستان دولتی،‌ تحصیل در مدرسه دولتی، ازدواج در سالن هایی که مجوز دولتی دارند،‌ کارکردن در ادارات دولتی،‌ استفاده از تسهیلات بانکی دولتی ، نهایتا مرگ با رعایت کامل بخشنامه های دولتی و دفن شدن در گورستانهای دولتی. این خلاصه ای از زندگی بیشتر ما ایرانی هاست. شاید نمونه بارز زندگی دولتی ورزش ما باشد. قوانینش دولتی ، آدم هایش دولتی و همه گیر و گازش هم از مشکلات دولتی است. بالطبع وقتی دولتی باشی همه نگاهت به بالا دستی ات است که بودجه ای از میان دستان مشت کرده اش برایت بچکند که به زخمی بزنی و وقتی بودجه ای نیست شانه ها را بالا بیندازی و به بگویی : بفرما ،‌کف دست مو ندار۰

بسکتبال ما سالن آبرومند ندارد،‌ بازی های تدارکاتی خارجی ما در برابر رقیبان مانند سفر به زیارت شاه عبدالعظیم است،‌ برای پرداخت حقوق دلاری مربی خارجی مان در به در دنبال دلار ارزان در چهارراه استانبول میگردیم و دلمان خوش است که روزی قهرمان بلامنازع آسیا بودیم. چه باید بکنیم؟ کاش شیخ بهایی داشتیم که در دنیایی دلار دوهزار تومانی میتوانست آب حمامی بسکتبالمان را با یک شمع گرم کند. اما اگر سرمان را بالا بیاوریم و دور برمان را نگاه کنیم شاید راه های دیگری هم باشد۰

 کشور کانادا یکی از ثروتمند ترین کشورهای دنیاست. نه از این مدل ثروت هایی که ما ایرانی ها همیشه میگوییم ثروتمند هستیم. ثروت کانادا بالقوه نیست. بالفعل است. نه تنها کانادا یکی از بالاترین تولید های ناخالص ملی  دنیا را دارد بلکه صاحب بهترین دانشگاه ها، صنعت پویا و منابع طبیعی لایزال از نفت و گاز گرفته تا نیکل و آلومیینوم و آب شیرین. هر جای این مملکت سرد یک بیل به زمین فروکنید یک چیزی بیرون می اید که یک جای دنیا کسی برایش پول میدهد. اما همه این ثروت به این معنا نیست که دولت این کشور در ورزشش پول ،‌انگونه که در ایران بودجه اختصاص میابد، خرج میکند. شاید باورش برایتان سخت باشد ولی در زمان المپیک زمستانی ونکوور کمیته ملی المپیک کانادا برای تامین بخشی از هزینه اماده سازی ورزشکارانش برای المپیک دست به دامان مردم برای کمک مالی مردم شد. تنها ورزشی در کانادا که در آن پول های آن چنانی هست ورزش هاکی (‌یا همان هاکی روز یخ) که ورزش ملی این دیار است. بقیه ورزش ها خودشان باید به فکر خودشان باشند۰

 در حال حاضر بسکتبال مردان کانادا در رده بندی فیبا بیست چهارم و زنان کانادا در رده یازدهم جهانی است. اما در چند سال آینده شاهد خواهیم بود که  این کشور کوچک سی میلیونی به یکی از قدرت های بسکتبال جهان،‌ در رده لیتوانی و یونان تبدیل خواهد شد. تیم ملی نوجوانان کانادا سه روز پیش در مسابقات قهرمانی جهان زیر ۱۷ سال در لیتوانی ، در برابر ناباوری همه گان ،‌ توانست در مقام پنجم جهان ، بالاتر از آرژانتین ، چین و لیتوانی بایستند و این پیامی رسا برای بسکتبال جهان است که قدرت جدیدی در این عرصه متولد شد۰

ولی این مقام پنجمی جهان چگونه به دست آمد؟ آیا در اثر مجاهدت های مقامات فدراسیون بسکتبال کانادا بود؟ یا اینکه مثل کشورهایی عربی به یک مشت بچه آمریکایی پاسپورت کانادایی دادند؟ جواب هیچ کدام درست است... ادامه این مطلب بزودی در همین وبلاگ منتشر میشود

لبرون جیمزی دیگر در دبیرستان های تورنتو

خیلی ها که کانادا رو نمی شناسن گول هیکل گنده اش رو میخورن. درسته که کانادا دومین بزرگترین کشور دنیاست ولی از نظر جمعیت نصف ایران هم نیست و از خیلی کشور های کوچولو موچولوی اسیایی و اروپایی جمعینش کمتره. بسکتبال کانادا در فیبا رتبه بیست و یکم رو داره یعنی یکی پایین تر از ایران. در جام جهانی ترکیه این تیم حتی یک دونه بازی رو هم نبره. البته  فدراسیون بسکتبال کانادا هم هیچ ادعایی نداره که ما این هستیم و اون هستین و قبول دارن که در جام جهانی ترکمون زدن۰

اما به لطف بسکتبال پایه  اینده بسکتبال این کشور بسیار درخشانه. همین الان فقط شهر تورنتو سی و دوتا بازیکن جوون هجده نوزده ساله در دانشگاه ها مختلف امریکا داره که دارن مثل خر تمرین میکنن. تازه توی دبیرستان های کانادا هم چپ و راست بازیکن های عجیب و غریب نظیر همین جمار ارکس ( در ویدیوی بالا بازیشو ببنین) پیداش میشه که فقط چهارده سال دارن و از بچگی های لبرون جیمز و کوبی برایانت بهتر هستن. این بچه ها خیلی هاشون به ان بی ای راه پیدا نخواهند کرد ولی همون چند تایی هم که به ان بی ای راه پیدا کنند ستون فقرات تیم ملی بسکتبال کانادا رو تشکیل خواهند داد. به ادعای فدراسیون بسکتبال کانادا  این ورزش در این کشور سریعترین رشد رو بین بقیه ورزش ها داره . نمیدونیم این ادعا رو چطوری اندازه گرفتند ولی اینو میدونم که بیشتر خونواده های سیاهپوست و اونهایی که از اروپای شرقی اومدن و قد و قواره ای درست و حسابی دارند بچه ها شون رو میگذران بسکتبال که در آینده حداقل تحصیلاتشون مجانی در بیاد و اگر هم حرفه ای شدن نور علی نور۰

سه چهار سال دیگه که همین تیم زپرتی بسکتبال کانادا اومد توی بازی های جام جهانی و بقیه بازیهای فیبا چشم تیم های گردن کلفت اروپایی و امریکای جنوبی رو در اورد کف نکنین که چطور کشوری که یک لیگ درست و حسابی بسکتبال نداره و فدراسیونش چپ و راست دادار و دودور نمی کنه این همه بازیکن اساسی رو از کجا آورد۰

آمریکایی ها برج های دوقولوی کانادا را قر زدند

برج های دوقولی هیوستون ٫ حکیم اولای جوان و رَلف سمپسون رو یادتون میاد٫ اگر نه دیوید رابینسون و تیم دانکن رو که حتما یادتون میاد. خیلی خوب اگر قدیمی نیستن الان دیگه حتما میتونید ببینین که پاو گسول و اندرو باینوم توی زمین چه میکنند. به این ترکیب از قدیم میگن برجهای دوقولو۰ 

ورود برادران بهالار٫ تنویر و سیم٫ به رادار بسکتبال دانشگاه امریکا بهترین اتفاقی است که که میتونست برای بسکتبال کانادا بیفته. سیم که الان هفده سالشه با قد هفت فوت  و چهار اینج (دو مترو بیست) هم شوت سه امتیازی میزنه و هم زیر حلقه خوب کار میکنه. برادر کوچیکه٫ تنویر٫ فقط پانزده سالشه و با قد هفت فوت و دو اینچ ( دومترو پانزده) امسال در بازی های دبیرستانی توانست با رکورد دوازده امتیاز ٫ یازده ریباند و هشت بلاک حسابی توجه جلب کنه۰

خانواده بهالار مدتیه از اونتاریوِ کانادا به ایالت پنسیلوانیا جابجا شدن و این دو برادر الان در یکی از دبیرستانهای مرکز پنسیلوانیا بازی میکنند. چون سیم٫ برادر بزرگه٫ نزدیک به فارق التحصیلی از دبیرستانه از همین الان مسوولان دانشگاه ویرجینایی غربی٫ دوک٫ پیتس برگ٫ تگزاس و واشنگتن استیت دنبال به دنبال جذب او با یک بورسیه کامل هستند. تنویر ٫برادر کوچیکهٍ٫ که هنوز مدتی مونده که درسش تموم بشه هم توی نوبته که توسط یکی از دانشگاه های رده اول امریکا جذب بشه۰