پنج تمرین ساده برای افزایش پرش عمودی برای بسکتبالیست ها

تمرینات پلایومتریکس چیست؟

هر وقت بحث افزایش میزان پرش عمودی بازیکن است تنها یک نوع تمرین به ذهن میاید و انهم تمرینات پلایومتریک است. تمرینات پلایومتریک موثرترین تمرین برای افزایش پرش عمودی در بسکتبال است. تمرینات پلایومتریک چیز جدیدی نیست و چندین دهه است که توسط ورزشکار به کار گرفته میشود اما در طی سالها این تمرینات دقیق تر و موثر تر شده است. پلایومتریکس هنگامی است که عضله در زمان بسیار کمی قدرت بسیار زیادی را تولید میکند. هدف این نوع تمرینات اینست که ورزشکار بتواند قدرت بسیار زیادی را در زمان بسیار کوتاه و با سرعت بسیار زیاد اعمال کند. 

تاریخچه این نوع تمرینات به ورزشکاران شوروی در دهه هفتاد میلادی برمیگردد. انها نام این نوع تمرینات را تمرینات شوکی گذاشته بودند. در اوسط دهه هفتاد امریکایی روش شوروی ها را اموختند و تمرینات پلایومتریک را پایه نهادند 

درهنگام انجام تمرین پلایومتریک ورزشکار حرکات را با سرعت و قدرت بالا در زمان بسیار کوتاه تکرار میکند. تکرار باعث میشود عضله در زمان کم منبسط و منقبض شود و تکرر ان باعث آماده سازی عضله برای حرکاتی نظیر دو سرعت کوتاه یا پرش عمودی میشود. بسیار از ورزشکاران از تمرینات پلایو متریک برای افزایش سرعت هم استفاده میکنند

پلایومتریک چطور به بسکتبالیست کمک میکند؟

همانطور که در بالا گفتم هدف پلایومتریک بالابردن قدرت عضله است اما این تمرینات بدن را متقاعد میکند که حداکثر قدرت را در زمان بسیار کمی اعمال کند. رایج ترین تمرینات پلایومتریک در بسکتبال برای افزایش پ عمودی است اما از همین تمرینات برای افزایش قدرت پایین تنه و بالاتنه هم استفاده کرد. بازیکنانی که روی افزایس سرعت حرکت عرضی شان کار میکنند از تمرینات پلایومتریک سود میبرند 

زمان استفاده از تمرینات پلایومتریک

یکی از مهمترین نکات در مورد این تمرینات اینست که پلایومتریک را باید اهسته اهسته شروع کرد. انجام بیش از حد این تمرینات،‌ به دلیل ماهیت انفجاری انها، ممکن است منجر به مصدومیت ورزشکار از ناحیه مفاصل خصوصا زانو و مچ پا بشود. بازیکنان بسکتبال در طی فصل مسابقات اصول تمرینات پلایومتریک را کمتر انجام میدهند و در فصل استراحت تمرکز بیشتری روی انها دارند. توصیه شده این تمرینات را بیشتر از سه بار در هفته انجام ندهیم. باید بین هر دو تمرین پلایومتریک حد اقل چهل و هشت ساعت فاصله باشد. این چهل و هشت ساعت به عضلات و لیگامنت ها فرصت ترمیم و استراحت میدهد و از مصدومیت پیشگیری میکند. 

پنج تمرین برگزیده برای پایین تنه که منجر به افزایش پرش عمودی میشود

پرش روی جعبه

پرش روی جعبه یکی از رایج ترین تمرینات پلایومتریک است که به افزایش پرش عمومی منجر میشود. در این تمرین ورزشکار از عضلات چهار سر و عضلات پشت ران بیشترین استفاده را میکند.

روش تمرین به این شکل است

یک- در مقابل یک جعبه پرش (‌بعضی جعبه پلایومتریک هم میگویند) بایستید. پاها عرض شانه

دو - از زانو خم شوید تا در موقعیت اسکوات قراربگیرید

سه- از تاب دادن بازو ها از عقب به جلو استفاده کنید و با حرکت انفجاری با دو پا روی جعبه بپرید

چهار- سعی کنید از روی جعبه ارام فرود بیایید.

پنچ - برای پرش بعدی اماده شوید

همین که در این پرش بهتر میشوید میتوانید ارتفاع جعبه را بالاتر ببرید یا جلیقه وزنه دار بپوشید. حتی میتوانید از کش های مقاومتی در هنگام پرش برای افزایش بار پرش استفاده کنید. 

پرش ایستاده طول

در ورزش بسکتبال همانقدری که ارتفاع پرش اهمیت دارد طول پرش هم کمک شایانی به افزایش قدرت میکند. این تمرین به شما اجازه میدهد در هنگام حمله پرش طولی خود را بهبود بدهید. پرش ایستاده طولی روی عضلاتی کار میکند که پرش جعبه روی انها تمرکز داشت. 

تمرین به این شکل است:

یک - فضایی پیدا کنید که جلویتان به اندازه کافی باز باشد

دو - از حالت ایستاده زانو ها را انقدر خم کنید تا حالت اسکوات بگیرید

سه - از تاب دادن بازو ها از عقب به جلو استفاده کنید و با حرکت انفجاری با دو پا به جلو بپرید

چهار- تا جایی که ممکن از دورتر بپرید

پنچ - سعی کنید آرام فرود بیایید

شش - برای پرش بعدی اماده شوید. اگر این تمرین را در زمین بسکتبال انجام میدهد میتوانید از نیمه زمین شروع کنید و با مجموعه پرش های طولی به خط عرضی زیر حلقه بروید و قدم زنان دوباره روی نیمه برگردید و تمرین را تکرار کنید. 

پرش عمقی

این پرش را پرش شوکی هم نام نهادند. این پرش از جایی شروع میشود که ورزشکار روی جعبه از حالت ایستاده شروع میکند. در این تمرین ورزشکار ارام از جعبه پایین میاید (‌نمیپرد بلکه فرود میاید) و همین که به زمین رسید با حرکت انفجار دوپا میپرد روی جعبه پرش دیگری فرود میاید. هدف در این تمرین ایست که زمان تماس با زمین را حداقل ممکن بکنید. در این تمرین با پایین امدن از جعبه اجازه میدهد عضلات منبسط شده و با بالا پریدن در کمترین زمان عضلات منقبض میشوندو

تمرین به این شکل است:

یک- دو جعبه پرش با فاصله ای نسبتا نزدیک به یک دیگر قرار دهید

دو - روی یکی از جعبه ها بروید 

سه - از جعبه پایین بیاید (نپرید)

چهار - بالافاصله که پاهایتان به زمین تماس پیدا کرد بطور انفجاری روی جعبه بعدی بپرید.

پنچ - صد و هشتاد درجه بچرخید تا رو به جعبه اول قرار بگیرد

شش - دوباره همین چرخه را تکرار کنید

پرش عمودی برای حلقه

این تمرین دو مزیت دارد. اول اینکه پرش عمودی شما را بهبود میدهید و دوم اینکه چون اینبار برای پریدن هدفگیری میکنید تکنیک پرش تان هم بهبود میابد. اگر حلقه ای نزدیکتان ندارید هدفی شبیه حلقه روی دیوار یا اویزان از سقف در نظر بگیرید. برای بهبود تکنیک پریدن اگر بتوانید از دوست تان بخواهد از پریدن تان فیلم بگیرد و فیلم را با مربی مرور کنید بسیار عالی است. تکنیک صحیح پریدن در برخی موارد پنچ تا ده سانت پرش را بیشتر میکند. 

تمرین به این شکل است:

یک - حلقه بسکتبالی پیدا کنید. یا اگر حلقه ندارید یک هدف مرتفع که دستتان به ان نمیرسد را پیدا کنید. 

دو - زیر حلقه بیاستید و برای پریدن اماده شوید

سه - تا جایی ممکن بالا بپرید و با دست تا حد ممکن تلاش کنید حلقه را لمس کنید

چهار - پس از فرود برای پرش بعدی اماده شوید و این حرکت را تکرار کنید

پرش با وزنه

این تمرین اولین تمرین پرش با وزنه شماست که از حالت اسکوات انجام میشود. میله وزنه را روی شانه قرار دهید. میتوانید با کم و زیاد کردن میزان مقاوت را کاهش یا افزایش دهید. در این تمرین هدف حمل وزنه بیشتر نیست مهم اینست وزنه مقداری باشد که بتوانید به شکل صحیح بپرید. اصولا ورزشکاران در این تمرین وزنه ای بین سی تا پنجاه درصد از کل میزانی که میتوانند اسکوات بزنند را برای این تمرین انتخاب میکنند.

تمرین به این شکل است:

یک - وزنه مناسب را روی میله وزنه نصب کنید

دو - وزنه را روی شانه جوری قرار دهید که انگار میخواهید اسکوات بزنید

سه - حالا در حالت اسکوات پایین بروید

چهار - وقتی به پایین ترین نقطه رسید به بالا بپرید

پنج - در این حالت سعی کنید وزنه را بطور متوازن روی شانه ها کنترل کنید و نرم فرود بیایید

شش - پس از فرود دوباره ارام پایین رفته تا در حالت اسکوات قرار بگیرید و حرکت را دوباره اجرا کنید. 

هفت اصل یک حمله موثر

اصل اول - نفو‌ذ

بازیکنان باید روی نفوذ به دفاع تمرکز کنند. بهترین راه نفوذ هم از طریق فست بریک (ضد حمله)‌ است . بسکتبال یک بازی تمام زمین است و باید از تمام فضای زمین (هر دو نیمه )‌ برای حمله استفاده کرد.

اصل دوم - فضا سازی

اینکه بازیکنان در حمله در کجای زمین قرار بگیرند بی نهایت مهم است. جاگیری بازیکنان حمله باید به شکلی باشد که پوشش دفاع برای حریف تا جای ممکن سخت شود. اگر مهاجمان فاصله صحیح داشته باشند خیلی سخت بشود بازیکن حمله را به تله انداخت و دفاع کارش برای پوشش و کمک به همدیگر سخت میشود. در ان بی ای بهترین جاگیری هنگامی است که بازیکنان بطور متوسط از یکدیگر چهار تا شش متر فاصله دارند. این فاصله باعث میشود هر بار که یک بازیکن دفاعی تصمیم به دبل تیم یا پوشش لایه ای دارد حداقل یک بازیکن حمله ای ازاد شود. 

اصل سوم - حرکت توپ و بازیکن 

هم بازیکن و هم توپ باید در زمین حرکت کند. این حرکت هم باید هدف دار باشد. حرکت بازیکنان در جهتی که توپ در ان نیست اهمیت زیادی دارد. اگر چه بیشتر بسکتبال دوستان تمرکزشان به سمت توپ است اما آن حرکت بدون توپ که در سمت مقابل توپ رخ میدهد تعیین کننده نتیجه حمله است 

اصل چهارم - گزینه های بازیکن توپ دار

یک بازیکن حمله هرچه گزینه بیشتری برای حمله داشته باشد احتمال موفقیتش در برابر دفاع بالاتر میرود. وقتی بازیکنان بدون توپ حرکت میکنند و از یار دفاعشان فاصله میگیرند گزینه های بازیکن توپ دار افزایش میباید

اصل پنج - ریباند حمله و توازن دفاعی

بازیکنان باید روی موقعیت ریباند حمله تمرکز کنند اما این نباید به قیمتی باشد که فضا را برای ضد حمله حریف باز بگذاریم. اگر همه بازیکنان تیم برای ریباند حمله جلو بکشند زمین پشت خالی میشود و فرصت برای فست بریک حریف باز میشود 

اصل ششم - جاگیری چند وجهی

تا جای که ممکن است موقعیت حمله ای بین همه بازیکنان تقسیم شود. بازیکنانی که جاهای مختلف زمین را اشغال کرده اند. حمله به حلقه حریف باید از همه نقاط زمین صورت بگیرد نه فقط از یک منطقه 

اصل هفتم - استفاده از استعداد های فردی بازیکنان

اینکه بعضی بازیکنان استعداد ویژه ای در حمله دارند نباید نادیده گرفته شود. کار تیمی نباید استفاده از استعداد های فردی بازیکنان را کمرنگ کند. کار تیمی باید به شکلی صورت گیرد که استعداد فردی ویژه یک یا دو بازیکن تقویت شود.

چطور گلدن استیت در فینال ان بی ای شکست خورد

وقتی به انتخاب عنوان برای این نوشته فکر میکردم یک روز از فینال گذشته بود هنوز در گرماگرم عملکرد فوق بشری لبرون جیمز و نمایش دیدنی کایری اروینگ بودم. اینکه چگونه کلیولند قهرمان شده فرمول پیچیده ای نداشت. تایرون لو تصمیم گرفت سودای سه تفنگدار یا سه بزگمرد را از ذهن تیم خارج کند. در کل فینال لبرون ۲۹۲ دقیقه و کایری ۲۷۲ دقیقه بازی کرد در حالی که کوین لاو ۱۵۷ دقیقه و این پایان پروژه سه تفنگدار بود. کوین لاو را بدلیل عملکرد ضعیفش در دوبازی اول از یکی از تفنگداران به یک بازیکن پشتبان تبدیل کردند و لبرون جیمز به جای پوینت-اسمال فوروارد به پوینت-پاور فورارد تبدیل شد. این تغییر جایگاه برای لبرون در دفاع به لبرون اجازه داد ریباند های بیشتری را بگیرد و موقعیت بهتری برای بلوک کردن داشته باشد. در حمله اجازه داد لبرون در موقعیت ها ایزولیشن پشت به حلقه بازی کند و با سویچ کردن یار دفاعیش از میس مچ استفاده کند و راهش را به داخل سه ثانیه گلدن استیت هموار کند. بازی باور نکردنی کایری در بازی های پنج شش و هفت هم چیزی بود که کایری اروینگ به عنوان بهترین گارد تمام کننده زیر حلقه در جهان از او انتظار میرفت

اما گلدن استیت را چه شد

دو هفته پیش مصاحبه ای رادیویی با باب مایرز،‌ مدیر اجرایی گلدن استیت،‌ با یاهو اسپرت گوش میکردم. مصاحبه کنند باهوش از او پرسید: وقتی گلدن استیت چنین فصل خوبی را شروع کرد و اهسته اهسته در پایان فصل به رکورد افسانه ای شیکاگو نزدیک میشدید آیا به فکرتان نرسید که فشار بی نهایت برای شکستن این رکورد باعث میشود بازیکنان برای پلی اف خسته و فرسوده شوند؟ باب مایرز خنده ای کرد و گفت:  اتفاقا همین دیدگاه شما را با استیو کر در میان گذاشتم و از او خواستم که شاید بد نباشد در اواخر فصل عادی پا را کمی از روی پدال گاز برداریم؟ استیو کر گفت: این تصمیم که تیم برای شکستن چنین رکوردی چگونه عمل خواهد کرد تصمیم و حق این بازیکنان است نه من و شما. من نمیتوانم از بازیکنان بخواهم اکنون که در استانه شکستن این رکورد هستند همه چیز را ول کنند و چند بازی را ببازند 

استراحت دادن به ستاره های تیم در یک ماه اخر فصل عادی چیزی است سن انتونیو بارها انجام داد و نتیجه اش هم دیدیم. قهرمانی پشت قهرمانی. به نظر من اشتباه محاسباتی گلدن استیت برای تخت گاز رفتن از اول تا اخر فصل انها را به باد داد. خستگی،‌ فرسودگی،‌ مصدومیت های پشت به پشت که فرصت کافی برای بهبودی ندارد و نهایتا از دست دادن کنترل روحی و روانی که گلدن استیت را ورطه نابودی کشاند. چطور ممکن است بازیکنان جوانی چون هریسون بارنز که در فصل عادی ۴۶ درصد شوت میزدند ناگهان در فینال ۳۸ درصد زدند. انهم بازیکنانی که به استرس فینال اشنایی دارند. استفن کری از ۱۲۴ شوت فقط ۵۰ تا را گل کرد (دو و سه امتیازی) و در حد یک بازی معمولی ظاهر شد. اگر به عملکرد گلدن استیت در پلی اف نگاه کنیم هر چه بیشتر جلو میرفتند کند تر میشدند و وابسته به اتشبازی بازیکنان نیمکت داشتند. جایی که نهایتا به اوکلاهما خوردند قضیه انچنان جدی شد که سه یک عقب افتادند و در استانه حذف قرار گرفتند. اگر شب دیدی کلی تامپسون در بازی پنج نبود هرگز به فینال نمیرسیدند. و بازی خوب در خانه و شوکه شدن اوکلاهوما هم مزید علت شد. اما در فینال استفن کری و کلی تامپسون در برابر جانورانی قرارگرفتند که از فینال پارسال زخمی و خونی بودند و هر کار را برای توقف این دو ستاره میکردند. این دو بازیکن اکنون در برابر سخت ترین دفاع ممکن قرار گرفتند تقریبا از کار افتادند. سه بازی که گلدن استیت در ان پیروز شد تنها بدلیل بازیکنانی بود که در مراحل قبلی دقایق کمتری بازی کردند (منهای بازی دو که با استراتژی غلط دریماند گرین را روی سه خالی گذاشتند). پس از بازی پنج که بدون دریماند گرین بدن های خسته گلدن استیت اماج حمله های کلیولند قرار گرفت. اگر دقت کرده باشید در این سه بازی اخر کلیولند تصمیم گرفته بود که در حمله هر کسی یار استفن کری شد تا جای ممکن به داخل نفوذ کند تا استفن کری انچه در توانش باقی مانده را در دفاع مصرف کند. این انرژی تحلیل رفته در حمله تبدیل به شوت هایی که کم میامید و یا ایربال میرفت در باقالی ها تبدیل شد. اینکه بهترین تیم فصل عادی ناگهان بنزین تمام کند و در حالی که سه یک جلو است ناگهان سه بازی پشت سر هم ببازند (که دو بازی ان در خانه بود)‌ نشان میدهد گلدن استیت دیگری چیزی در باکش نمانده بود. این اشتباه محاسباتی و عطش گلدن استیت برای شکستن رکورد فصل عادی به نظر من عامل مهمی برای عدم توانایی انها در توقف اندازه حرکت کلیولند در سه بازی اخر شد این اشتباهی است که شاید هیچ وقت به ان اقرار نکنند اما بعد ها که این بازیکنان بازنشسته شوند انرا خواهیم شنید.

چرا پخش زنده بسکتبال ان بی ای از تلویزیون ایران کار بسیار بزرگ و سختی بود؟

در دو روز گذشته بازی های پلی اف ان بی ای برای اولین بار در تاریخ تلویزیون ایران (چه قبل از انقلاب چه بعد از انقلاب) بصورت زنده پخش شد. من هم مثل شما هیجان زده هستم ولی شاید کمتر کسی از شما دوستداران بسکتبال بدانید انجام این کار در تلویزیون جمهوری اسلامی چقدر سخت است. برای اینکه به بزرگ بودن و سخت بودن این کار پی ببرید باید قضیه را برایتان باز کنم

جدا از اینکه بسکتبال ورزشی امریکایی است و کسانی که صاحب اختیار تلویزیون ایران هستند میلی به پخش ان ندارند خود پخش تلویزیونی این برنامه ورزشی هم کار سختی است. بسکتبال ان بی ای مثل فوتبال اروپا نیست که داور سوت بزند بازی شروع شود و چهل و پنج دقیقه دیگر دوباره سوت بزند و بازی متوقف شود و در طول این چهل و پنج دقیقه دوربین تلویزیونی فقط یک مشت مرد را نشان دهد که روی زمین چمن دنبال توپ میدهند. بازی بسکتبال ان بی ای چهل و هشت دقیقه است اما پخش تلویزیونی آن حدود دو ساعت طول میکشد. یعنی هفتاد و دو دقیقه توقف وجود دارد و دوربین بازیکنان را نشان نمیدهد. در حین توقف بازی پخش تلویزیونی بسکتبال امریکا مطالب مختلفی نشان میدهد که به شرح زیر است

 یک- برنامه های هنری دختران گروه رقص: این برنامه یکبار در هر نیمه انجام میشود. این برنامه در برنامه تلویزیونی عادی آمریکا پخش نمیشود و فقط در فید استادیوم قابل تماشا است. در مورد غیر قابل پخش بودن برنامه رقص این دختران نیازی به توضیح نیست

دو- برنامه های هنری و تفریحی دیگر: به غیر از دختران گروه رقص یا چیرلیدر ها در زمان توقف بازی برنامه های دیگری هم در استادیوم اجرا میشود که از رقص پیرزنان، مسابقه کون خیزک رفتن نوزادان، برنامه سگ دوانی و هزار چیز دیگر است که برنامه ان از پیش اعلام نمیشود به همین دلیل ممکن است ناگهان برنامه ای اجرا شود که حلال بودن است زیر سوال است

سه: گزارش گزارشگر کنار زمین: این گزارشگر در مورد مصاحبه اش با مربی یا وضعیت مصدومیت بازیکنان حرف میزند. خیلی از این گزارشگران زن هستند و لباسهایشان قابل نمایش در تلویزیون دولتی ایران نیست

چهار- گزارش های تحلیلی گران روی میز داور: این بخش از پخش تلویزیونی عموما توسط مردان کت و شلوار پوش انجام میشود که به زبان انگلیسی است و بعید میدانم کسی در ایران پیدا شود که توان ترجمه همزمان حرفهای آنها را داشته باشه. حرفهای این تحلیل گران پر است از اصطلاحاتی که معادل فارسی ندارد و شوخی هایی که برای مخاطب ایرانی معنی نمیدهد و نهایتا ملت را گیج میکند

پنچ: اگهی های تلویزیونی: این اگهی های که در لحظات توقف بازی از شبکه ها تلویزیونی ملی و محلی پخش میشود پر است از اهنگ های شاد، دختران خوشگل و خوشتراش و هزار چیز دیگر که عمرا تلویزیون ایران نشان ندهد

شش- خلاصه های لایت بازی های دیگر: این شاید تنها بخشی است که میتوان در تلویزیون ایران نشان داد

 هفت: برنامه هنری تفریحی بین دو نیمه: این برنامه هنری تفرحی نسبتا طولانی ربطی به دختران گروه رقص ندارد و تقریبا هیچکدام قابل پخش از تلویزیون ایران نیست. از شعبده بازی گرفته تا ژیمناستیک، از برنامه موسیقی رپرهای قدیمی تا برنامه ورزشی گروه ترامپولین هیچ کدام برای مسلمانان حلال نیست

حالا متوجه میشود که وقتی تلویزیون ایران بسکتبال نشان میدهد و بازی با سوت داور یا تایم اوت متوقف میشود هر لحظه ممکن است یکی از این هفت تصویر غیر حلال پخش شود که پخش ناگهانی هر کدام میتواند دودمان یک گروه ادم بسکتبال دوست را به باد دهد. کافیست یه لحظه از دست برادر سانسور چی در برود و بدن های خوشتراش دختران گروه رقص روی تلویزیون دولتی ایران نقش ببندد. اینجاست که کار فقط با اخراج دو سه نفر ختم نمیشود و ممکن است کفن پوشان به صدا و سیما هجوم بیاورند و علما فرمان جهاد صادر کنند و تا وقتی کله گزارشگر بدبخت روی سینی نیاید ارام نگیرند. پخش تلویزیونی زنده بسکتبال در تلویزیون دولتی ایران کم از عبور از میدان مین ندارد و اینجاست که باید درک کنیم که این همه تصاویر تکراری و اسلو موشن های بیضوی و بی ربط که این دوستان ناچارند وسط برنامه شان ول بدهند دلیلش چیست. از من بپرسید میگویم که کارشان تا اینجا عالی بود و من برایشان یک کف مرتب میزنم 

میراث یک بسکتبالیست حرفه ای چیست و چگونه محک زده میشود

هر بار که عمر ورزشی یکی از بازیکنان درخشان لیگ ان بی ای به پایانش نزدیک میشود بحث در باب میراثی که بازیکن جا گذاشته بالا میگیرد. البته بازیکنانی هم هستند که بدلیل تاثیر انکار نشدنی انها بسکتبال حتی سالها پیش از بازنشستگی میراث شان مورد بحث و جدل قرار میگیرد. یکی از این بازیکنان لبرون جیمز بود که در هنگام جابجا شدن از کلیولند به میامی بسیاری بر این باور بودند که این حرکت میراث ورزشی اش را پایمان کرده. 

میراث ورزشی یک بازیکن در نگاه اول به افتخاراتی که او در دوران حضورش در لیگ دست یافته عجین شده است. این افتخارات میتواند عناوین فردی نظیر ام وی پی و بهترین بازیکن دفاعی سال یا عناوین تیمی نظیر قهرمانی کنفرانس و لیگ باشد. باور عامه اینست که بازیکن هر مقدار عناوین بیشتر و سطح بالاتری کسب کرده باشد میراث با ارزش تری داشته، اما با نگاهی به معنای کلمه میراث در میابیم منظور از میراث یک ورزشکار آن مدال ها یا عناوینی که بر دیوار خانه اش اویخته یا جامهای قهرمانی که در ویترین اتاق کارش نگهمیدارد نیست بلکه ان چیزی است که پس از رفتنش از ان بی ای با نام او جاودانه میشود. اگر بازیکن چیزی برای به میراث گذاشتن نداشته باشد مهم نیست چند عنوان قهرمانی را قطار کرده باشد. رابرت هوری و جان سلی هر دو با تیم های مختلف هفت بار قهرمان شده اند (بیش از مایکل جوردن)‌ و حلقه های قهرمانی رنگارنگی به دست کرده اند اما میراث انها یک هزارم میراثی که ویلت چمبرلین با دو حلقه قهرمانی برای ما به جا گذاشت نبوده و نیست

بازیکنانی که حضورشان در ان بی ای،‌ مستقل از افتخارات و تعداد حلقه های قهرمانی، باعث و بانی تغییر مثبی در ورزش بسکتبال بوده آنهایی هستند که میراث جاودانه دارند. از بیل راسل شروع کنیم. میراث بیل راسل ۱۱ حلقه قهرمانی او نیست. میراث واقعی این مرد مبارزه ای بود که در دوران ورزشی در باب احقاق حقوق مدنی سیاه پوستان امریکا کرد. او که توانست اولین سرمربی سیاهپوست سفید ترین تیم ان بی ای (‌باستن سلتیکس) باشد نشان داد که سیاهپوستان قابلیت های ذهنی مشابهی با سفید ها دارند. ویلت چمبرلین با توانایی بدنی خارج العاده اش،‌ که زمینه ای حضور ورزشکارانی که بهترین توانایی بدنی را داشتند به بسکتبال فراهم کرد، باعث شد خطوط زمین بسکتبال برای او عوض شود. بدلیل توانای او در پرش و قد بلندش ان بی ای در سالهای حضور او مجبور شد محوطه سه ثانیه را عریض تر کند تا او را از حلقه دور نگهدار. بزرگترین میراث لری برد این بود که نشان دهد سفید پوست ها هم میتوانند به اندازه سیاهان سر سخت و رقابت طلب باشند. به لحاظ فنی لری برد پدر بزرگ همه سه امتیازی زنان تاریخ است و اهمیت شوت راه دور در بسکتبال و اینکه فوروارد کوچک مدرن چه دامنه شوتی باید داشته باشد را او تعیین کرد. در همین دوران مجیک جانسون نشان داد که کلیشه پوینت گارد که بازیکی کوتاه قد است و باید به دیگران پاس بدهد تا امتیاز بیاورند را در هم شکست . مجیک که با قد بلند و دست به توپ باورنکردی میتوانست در هر پنچ پست بسکتبال بازی کند و یکی از امتیاز اورترین بازیکنان تیم باشد. شاید داشتن پوینت گاردهای امروزی را مدیون میراث مجیک جانسون باشیم.

و اما مهمترین بسکتبالیست تاریخ معاصر ما، مایکل جوردن،‌ میراثی که برای ایندگان گذاشت بسیار فراتر از شش حلقه قهرمانی است. پیش از مایکل جوردن هم بازیکنان بی همتایی در لیگ بودند که بازی خارق العاده و امتیاز اوردی باورنکردنی داشته اند (نظیر اسکار رابرتسون)‌ اما انچه مایکل جوردن را از دیگران جدا میکند اینست که او استاندارد جدیدی برای رقابت طلبی و سر سختی بنا نهاد. استانداردی که ابر ستاره هایی چون کوبی برایانت میراث دار ان شدند. سرسختی ذهنی و توانایی گذاشتن تیم بر دوش چیزی بود که پس از مایکل جوردن به عنوان یکی از مهمترین خصیصه های از هر ابر ستاره انتظار میرود. 

میراث ابر ستاره های بسکتبال امروز ما تنها با انچه در زمین بسکتبال انجام داده اند و اثری که روی بهتر شدن این ورزش زیبا داشته اند محدود نمیشود. اکنون که در دوران شبکه های اجتماعی هستیم این ابر ستاره ها میتوانند تاثیرات اجتماعی مهمی هم داشته باشند. نمونه بارز این تاثیرات خارج از زمین بسکتبال فعالیت های عام المنفعه و خیریه لبرون جیمز و فعالیت های اجتماعی و ملی یاوو مینگ است. لبرون جیمز به عنوان جوانی که از عمق فقر انهم از یک شهر دور افتاده به شهرت و ثروت رسیده با فعالیت های چندجانبه اش در زمینه بهبود وضعیت اجتماعی جوانان و کودکان امریکایی و برقراری بورسیه دانشگاهی نشان داد که یک ورزشکار میتواند روی زندگی میلیون ها نفر تاثیر مستقیم داشته باشد. همینطور یاوو مینگ که سمبل موفقیت ورزشی برای صد ها میلیون جوان چینی است تقریبا تمام وقتش را برای توسعه ورزش و ارتقا اهمیت بسکتبال در چین صرف میکند. 

نقش قهرمانی ها ، عناوین ام وی پی و دیگر مقام های پر زرق و برقی از این دست تنها عاملی است که توجه جهان را به ورزشکار معطوف میکند. اینجاست که ورزشکار باید میراثی از به جابگذارد که پس از رفتنش از ورزش و شکسته شدن رکورد هایش هنوز هم نام او به عنوان بخشی جدانشدنی از این زیباترین ورزش به یاد همه بماند.