با گذشت نزدیک بیست و چهار ساعت از حصول توافق اولیه بین بازیکنان و مالکان تیم های ان بی ای بسیاری از دوست داران بسکتبال هنوز در عجبند که چه طور بعد از دو سال مذاکرات سنگین هیچ توافقی صورت نگرفت ولی در جلسه آخر در مدت پانزده ساعت همه با هم رفیق شدند و روی همدیگر را بوسیدند؟
در این پست قصدم اینست که اصلاحات پیچیده حقوقی و قانونی را کنار زده و ترفندی که بازیکنان برای کسب توافق با مالکان تیم ها را پیاده کرده اند برایتان باز کنم. مهترین چیزی که در این ترفند باید بدانید مفهوم « کالکتیو بارگنینگ اگریمنت» است. معنی لغت به لغت این اصطلاح « قرارداد چانه زنی دستجمعی» است. این نوع قرارداد هنگامی استفاده میشود که یک سازمان با تعداد زیادی مستخدم ( منظور ابدارچی یا نظافتچی نیست، منظورم کسی است که تحت استخدام قرارمیگرد) طرف قرار داد هستند و همه آنها مجموعه ای مشترک از منافع را دنبال میکنند. به جای اینکه سازمان با تک تک این افراد برای عقد قرارداد چانه بزند، با نماینده انها ( که در بیشتر موارد اتحادیه های صنفی هستند) بطور دستجمعی چانه میزند و نتیجه این چانه زنی یک قرارداد خواهد بود که اجرای آن برای کلیه اعضای این صنف الزامی است. این قرارداد دسته جمعی به همراه قرارداد های فردی برای هر بازیکن که در آن مدت قرارداد، شرایط ویژه قرارداد و میزان دستمزد تعیین میشود، مجموعه مدارک استخدامی یک بازیکن در ان بی ای هستند.
در مذاکراتی که تا دوهفته پیش در جریان بود و نهایتا به بن بست رسید، مالکان ان بی ای با اتحادیه بازیکنان سروکله میزدند. ده روز پیش وقتی مالکان ان بی ای به نمایندگان اتحادیه بازیکنان اعلام کردند که پیشنهاد آخرشان را داده اند دیگر بیش از این تمایل به چانه زنی ندارند، اتحادیه بازیکنان تصمیم گرفت از آخرین تیر ترکش خود استفاده کند و با به کارگیری یک سوراخ قانونی در « قرارداد چانه زنی دستجمعی» یقه مالکان و ان بی ای را بگیرد.
این سوراخ قانونی به این شکل است که نمایندگان بازیکنان اتحادیه شان را منحل اعلام کردند و بالطبع قرارداد چانه زنی دستجمعی هم از بین خواهد رفت. از این لحظه به بعد تک تک بازیکنان اجازه پیگیری های قانونی حق و حقوقشان را داشتند. با استفاده از این حق بازیکنان میتوانستند بر علیه مالکان تیم ها بدلیل عدم پرداخت حقوق و محدود کردن اجازه ورود به محل کار شکایتنامه رسمی تهیه کنند و ادعای خسارت های نجومی بکنند. اولین شکایت توسط کارملو انتونی بر علیه تیم نیویورک و ان بی ای صادر شد و بقیه بازیکنان نیز بطور دسته جمعی از همین روش استفاده کردند. ان بی ای و مالکان ناگهان با ده ها شکایت و درخواست خسارت روبرو شدند که حل قضایی هر کدام ممکن بود سالها بطول بکشد و صداها میلیون دلار برای ان بی ای و مالکان خرج برداد. این قمار بزرگ از سوی نمایندگان بازیکنان جواب داد.
مالکان تیم ها از ترس کوتاه آمدند و از بازیکنان خواستند برای حل و فصل شکایتشان بیرون از دادگاه (به قول آمریکایی های ستلمنت) دوباره به سر میز مذاکره بیایند. چون دیگر اتحادیه ای وجود نداشت که با ان بی ای سر میز بنشیدند، هانتر و فیشر به عنوان نماینده گروه بازیکنان (نه اتحادیه) انتخاب شدند و دوباره به سر میز رفتند و نهایتا این نشست منجر به توافق اولیه و برقراری مجدد لیگ شد. اگر چه جزییات توافق تا این لحظ منتشر نشده ولی بی شک در این میان بازیکنان هم کمی کوتاه آمده اند تا زیباترین لیگ بسکتبال جهان دوباره جان دوباره ای بگیرد.