هر بار که عمر ورزشی یکی از بازیکنان درخشان لیگ ان بی ای به پایانش نزدیک میشود بحث در باب میراثی که بازیکن جا گذاشته بالا میگیرد. البته بازیکنانی هم هستند که بدلیل تاثیر انکار نشدنی انها بسکتبال حتی سالها پیش از بازنشستگی میراث شان مورد بحث و جدل قرار میگیرد. یکی از این بازیکنان لبرون جیمز بود که در هنگام جابجا شدن از کلیولند به میامی بسیاری بر این باور بودند که این حرکت میراث ورزشی اش را پایمان کرده.
میراث ورزشی یک بازیکن در نگاه اول به افتخاراتی که او در دوران حضورش در لیگ دست یافته عجین شده است. این افتخارات میتواند عناوین فردی نظیر ام وی پی و بهترین بازیکن دفاعی سال یا عناوین تیمی نظیر قهرمانی کنفرانس و لیگ باشد. باور عامه اینست که بازیکن هر مقدار عناوین بیشتر و سطح بالاتری کسب کرده باشد میراث با ارزش تری داشته، اما با نگاهی به معنای کلمه میراث در میابیم منظور از میراث یک ورزشکار آن مدال ها یا عناوینی که بر دیوار خانه اش اویخته یا جامهای قهرمانی که در ویترین اتاق کارش نگهمیدارد نیست بلکه ان چیزی است که پس از رفتنش از ان بی ای با نام او جاودانه میشود. اگر بازیکن چیزی برای به میراث گذاشتن نداشته باشد مهم نیست چند عنوان قهرمانی را قطار کرده باشد. رابرت هوری و جان سلی هر دو با تیم های مختلف هفت بار قهرمان شده اند (بیش از مایکل جوردن) و حلقه های قهرمانی رنگارنگی به دست کرده اند اما میراث انها یک هزارم میراثی که ویلت چمبرلین با دو حلقه قهرمانی برای ما به جا گذاشت نبوده و نیست
بازیکنانی که حضورشان در ان بی ای، مستقل از افتخارات و تعداد حلقه های قهرمانی، باعث و بانی تغییر مثبی در ورزش بسکتبال بوده آنهایی هستند که میراث جاودانه دارند. از بیل راسل شروع کنیم. میراث بیل راسل ۱۱ حلقه قهرمانی او نیست. میراث واقعی این مرد مبارزه ای بود که در دوران ورزشی در باب احقاق حقوق مدنی سیاه پوستان امریکا کرد. او که توانست اولین سرمربی سیاهپوست سفید ترین تیم ان بی ای (باستن سلتیکس) باشد نشان داد که سیاهپوستان قابلیت های ذهنی مشابهی با سفید ها دارند. ویلت چمبرلین با توانایی بدنی خارج العاده اش، که زمینه ای حضور ورزشکارانی که بهترین توانایی بدنی را داشتند به بسکتبال فراهم کرد، باعث شد خطوط زمین بسکتبال برای او عوض شود. بدلیل توانای او در پرش و قد بلندش ان بی ای در سالهای حضور او مجبور شد محوطه سه ثانیه را عریض تر کند تا او را از حلقه دور نگهدار. بزرگترین میراث لری برد این بود که نشان دهد سفید پوست ها هم میتوانند به اندازه سیاهان سر سخت و رقابت طلب باشند. به لحاظ فنی لری برد پدر بزرگ همه سه امتیازی زنان تاریخ است و اهمیت شوت راه دور در بسکتبال و اینکه فوروارد کوچک مدرن چه دامنه شوتی باید داشته باشد را او تعیین کرد. در همین دوران مجیک جانسون نشان داد که کلیشه پوینت گارد که بازیکی کوتاه قد است و باید به دیگران پاس بدهد تا امتیاز بیاورند را در هم شکست . مجیک که با قد بلند و دست به توپ باورنکردی میتوانست در هر پنچ پست بسکتبال بازی کند و یکی از امتیاز اورترین بازیکنان تیم باشد. شاید داشتن پوینت گاردهای امروزی را مدیون میراث مجیک جانسون باشیم.
و اما مهمترین بسکتبالیست تاریخ معاصر ما، مایکل جوردن، میراثی که برای ایندگان گذاشت بسیار فراتر از شش حلقه قهرمانی است. پیش از مایکل جوردن هم بازیکنان بی همتایی در لیگ بودند که بازی خارق العاده و امتیاز اوردی باورنکردنی داشته اند (نظیر اسکار رابرتسون) اما انچه مایکل جوردن را از دیگران جدا میکند اینست که او استاندارد جدیدی برای رقابت طلبی و سر سختی بنا نهاد. استانداردی که ابر ستاره هایی چون کوبی برایانت میراث دار ان شدند. سرسختی ذهنی و توانایی گذاشتن تیم بر دوش چیزی بود که پس از مایکل جوردن به عنوان یکی از مهمترین خصیصه های از هر ابر ستاره انتظار میرود.
میراث ابر ستاره های بسکتبال امروز ما تنها با انچه در زمین بسکتبال انجام داده اند و اثری که روی بهتر شدن این ورزش زیبا داشته اند محدود نمیشود. اکنون که در دوران شبکه های اجتماعی هستیم این ابر ستاره ها میتوانند تاثیرات اجتماعی مهمی هم داشته باشند. نمونه بارز این تاثیرات خارج از زمین بسکتبال فعالیت های عام المنفعه و خیریه لبرون جیمز و فعالیت های اجتماعی و ملی یاوو مینگ است. لبرون جیمز به عنوان جوانی که از عمق فقر انهم از یک شهر دور افتاده به شهرت و ثروت رسیده با فعالیت های چندجانبه اش در زمینه بهبود وضعیت اجتماعی جوانان و کودکان امریکایی و برقراری بورسیه دانشگاهی نشان داد که یک ورزشکار میتواند روی زندگی میلیون ها نفر تاثیر مستقیم داشته باشد. همینطور یاوو مینگ که سمبل موفقیت ورزشی برای صد ها میلیون جوان چینی است تقریبا تمام وقتش را برای توسعه ورزش و ارتقا اهمیت بسکتبال در چین صرف میکند.
نقش قهرمانی ها ، عناوین ام وی پی و دیگر مقام های پر زرق و برقی از این دست تنها عاملی است که توجه جهان را به ورزشکار معطوف میکند. اینجاست که ورزشکار باید میراثی از به جابگذارد که پس از رفتنش از ورزش و شکسته شدن رکورد هایش هنوز هم نام او به عنوان بخشی جدانشدنی از این زیباترین ورزش به یاد همه بماند.